Lübnan’da mahsur kalan kadınlar, Sierra Leone’de savaştan kaçan kadınlar bir depoya sığınıyor

Beyrut:

Beyrut’un ağır bombalanan güney banliyösü yakınlarında Jayato Koroma ve beş aylık kızı, Sierra Leone’den düzinelerce kadınla birlikte barınak haline getirilmiş harap bir depoya sığındı.

İsrail güçlerinin yaklaşık bir ay önce Lübnan’ı ağır bir şekilde bombalamaya başlamasının ardından Freetown’dan 21 yaşındaki Koroma, küçük çocuğunu sırtına bağladığını ve başlangıçta “sokaklarda” uyuyarak güney Beyrut’taki evinden kaçtığını söyledi.

Sonunda, Beyrut’un eteklerinde artık şilteler, çarşaflar ve alelacele toplanmış valizlerin yanı sıra bağışlanan bir bebek karyolası ve alt değiştirme masasıyla dolu olan eski bir beton yapı olan, gönüllülerin işlettiği barınağa götürüldü.

Kırmızı bir şapka takarak kendisinin ve çocuğunun artık “yemek, su, bebek bezi ve uyuyacak bir yeri” olduğu için minnettarlığını ifade etti.

İsrail ile Lübnan Hizbullahı arasında Gazze çatışması nedeniyle yaşanan şiddetli sınır ötesi çatışmalar, İsrail’in güney ve doğu Lübnan’daki ve Beyrut’un güney banliyölerindeki Hizbullah kalelerine yoğun saldırılar başlatmasıyla 23 Eylül’de topyekün bir savaşa dönüştü.

Lübnanlı yetkililere göre bombalama bir milyondan fazla insanın kaçmasına neden oldu ve bir yıl boyunca yaşanan şiddet olaylarında yarıdan fazlası geçen ay olmak üzere en az 2.546 kişi öldürüldü.

Genellikle etkinlikler için kiralanan, Sığınak adı verilen boş bir alan olan grafitili binada kadınlar şiltelere oturup konuşuyor, dinleniyor, dua ediyor ya da birbirlerinin saçını yapıyorlardı.

Diğerleri ise çamaşırları plastik küvetlerde, sıra sıra parlak renkli kıyafetlerin karanlık ve nemli bir odada kuruması için asıldığı çamaşırhaneye taşıyordu.

Sponsorluk sistemi

Konuşmalar ıssız yerde yankılanırken Koroma, “Ülkeme geri dönmek istiyorum” dedi.

Birkaç ay çalıştığını ancak işe alım temsilcisinin kazancını aldığını ve “hiçbir şey” alamadığını söyleyen kadın, acentenin pasaportunun da bulunduğunu ekledi.

Beyrut’taki Sierra Leone Konsolosluğu’ndan Jaward Gbondima Purnia, “Vatandaşlarımızın büyük bir kısmı mahsur kaldı” dedi.

Sierra Leone’den düzinelerce göçmen, çalışmak ve ülkelerindeki ailelerine destek olmak için her yıl Lübnan’a gidiyor.

Göçmen işçiler, insan hakları gruplarının defalarca istismarı kolaylaştırdığını söylediği Lübnan’ın tartışmalı “sponsorluk” sistemi altında çalışıyor; ısrarla suiistimal, ödenmeyen ücretler ve uzun çalışma saatleri rapor ediliyor.

Purnia, konsolosluğun en savunmasız gruplara acil seyahat belgeleri sağlamak için çalıştığını ve geri dönüş operasyonlarını kolaylaştırmak için Uluslararası Göç Örgütü ile işbirliği yaptığını söyledi.

Uluslararası Göç Örgütü’nün Beyrut ofisi başkanı Matteo Luciano, BM ajansının “göçmenlerden ve onların büyükelçiliklerinden geri dönüş konusunda yardım için 15.000 talep” aldığını ve bunların 1.300’ünün Sierra Leone’den olduğunu söyledi.

Luciano, AFP’ye, Birleşmiş Milletler ajansının, krizden önce Lübnan’da ikamet eden yaklaşık 180.000 göçmenden “yaklaşık 17.500 göçmenin… savaş nedeniyle yerinden edildiğini” tahmin ettiğini söyledi.

Depoyu işleten gönüllülerden biri olan Dia Haj Shaheen, “21 gün önce başladığımızda 60 kadını ağırladık” dedi ve ekledi: “Şu anda sayımız 175 kadına ulaştı.”

“Kesintisiz çalışıyoruz,” dedi bazı kadınların tıbbi veya psikolojik yardıma ihtiyacı olduğunu da sözlerine ekledi.

“En zoru da her gün gelen kadınların sayısının artması.”

“İkinci sınıf insan”

Gönüllü, Sierra Leone konsolosluğunun dışında kamp yapan ve daha sonra Lübnanlı ailelere yer açmak için hükümet sığınma evinden atılan kadınları bulduktan sonra burayı güvence altına aldığını söyledi.

Gönüllüler, henüz tamamlanmamış bir jeneratör sistemiyle çalıştırılan bir mutfak kurdular, bazı ışıklar yerleştirdiler ve yıkanma ve duş alma için su dağıtımını ayarladılar.

Hajj Shaheen ayrıca kadınların eve dönüş yolculuklarını ve ilgili masrafları karşılamak için çevrimiçi bir bağış toplama kampanyası yürüttüklerini belirterek, çoğunun “pasaportunun olmadığını” belirtti.

Göçmen işçilere destek verilmemesinden sponsorluk sistemini ve “ırkçı yetiştirmeyi” sorumlu tutan kendisi, onlara genellikle “ikinci sınıf insan” muamelesi yapıldığını söyledi.

Ayrılmayı umut edenler arasında sığınağa iki hafta önce “kavga nedeniyle” geldiğini söyleyen 37 yaşındaki Susan Baemda da var.

Baimda, “Durum çok zor” dedi, ancak sığınma evinde durum şu anda çok iyi.”

Kendisi ve diğerleri akşam yemeği için büyük miktarda makarna salatası hazırlanmasına yardım ederken, “Herkes bizi önemsiyor” diye ekledi.

Freetown’daki evinde dört çocuğu var ve üç yıl önce Lübnan’a geldiğinden beri onları yalnızca video görüşmesi yoluyla görebiliyor.

“Onlara ve ülkemize döneyim” dedi.

Baenda, “Savaşmaktan yorulduk” diye ekledi, “Hayatlarımızı kurtarmak istiyoruz.”

(Bu hikaye NDTV personeli tarafından düzenlenmemiştir ve ortak yayından otomatik olarak oluşturulmuştur.)