Donald Trump destekçilerinin Alabama’daki York Family Farms’ta “Amerika’yı Kurtarın” mitingi için sıraya girdiği Ağustos 2021 fotoğrafı. (Agence France-Presse)
2024 ABD başkanlık seçimleri Cumhuriyetçilerin geri dönüşünden çok daha fazlasıdır. Bu, Amerikan siyasi ortamında potansiyel bir yeniden düzenlemenin göstergesidir; seçmen davranışında ve ideolojik tercihlerde temel bir değişime işaret edebilecek bir “kırmızı sel”. Kaliforniya, New York ve Illinois gibi geleneksel olarak Demokratların kaleleri de dahil olmak üzere 50 eyaletten 48’inin sağa kaydığı veriler, derin ve belki de sistemik bir değişime işaret ediyor. İdeolojik yelpazedeki bu kadar geniş kazanımlar, yalnızca belirli Demokrat politikalara karşı gerici oylamayı değil, belki de geleneksel partizan sınırlarını aşan duyguların evrildiğini de ortaya koyuyor. Bu model, geleneksel siyasi eğilimlerin yeniden yapılandırıldığını gösteren, halkın yönetişime, politika önceliklerine veya kültürel konulara yönelik tutumlarındaki değişiklikleri yansıtabilir.
New York’ta Cumhuriyetçiler, uzun süredir Demokratların kalesi olarak kabul edilen Brooklyn’deki eyalet Senatosu koltuğunu değiştirerek önemli bir zafer kazandı. Emekli NYPD Çavuşu Steven Chan, 17. Bölgede görevdeki Demokrat Ewen Chu’yu mağlup ederek bu bölgedeki Cumhuriyetçi Parti için tarihi bir galibiyete işaret etti.
Anlatı savaşı
Benzer şekilde, Demokratların geleneksel kalesi olan Kaliforniya’da da Cumhuriyetçiler kayda değer ilerlemeler kaydetti. Cumhuriyetçi Parti’nin ekonomik konulara ve kamu güvenliğine odaklanması, seçmenlerin devletin bu konuları ele alma biçimiyle ilgili endişelerini yansıtıyor. Bu değişim, çeşitli yerel seçimlerde Cumhuriyetçi adaylara verilen desteğin artmasında açıkça görülüyor ve bu da siyasi bağlılıkların daha geniş bir değişim eğilimine işaret ettiğini gösteriyor.
Siyasi sadakatin tarihsel olarak değişken olduğu Pennsylvania, Michigan ve Wisconsin gibi savaş alanı eyaletlerinde Cumhuriyetçilerin avantajı daha belirgindi. Bu kazanımların eyaletler ve bölgeler arasındaki tutarlılığı, geçici bir tercih dalgalanmasından daha fazlası anlamına gelir; Bu, güç dengesini yeniden şekillendirebilecek daha derin bir ideolojik yeniden düzenlemeye işaret ediyor. Siyasi yeniden örgütlenmenin teorik modelleri bunu, yapısal değişikliklerin (ekonomik, demografik veya kültürel) seçmen tabanlarını yeniden tanımladığı ve yerleşik parti dinamiklerine meydan okuduğu “siyasi merkezde” bir değişim olarak açıklayabilir.
Trump’ın ezici zaferinin çeşitli nedenleri var, ancak bu yazı Demokratların fiyaskosunun sorumlusu olan “biz onlara karşı” anlatısıyla ilgili. Demokratların, 2017’de Trump’a karşı muhalefetten doğan “bizimle ya da bize karşı” zihniyetine bağlılıkları, özellikle Kovid-19 krizi sırasında yönetime yaklaşımlarını şekillendiren güçlü bir kutuplaştırıcı mercek yarattı. Zulme karşı direniş çağrısı olarak başlayan şey, muhalefeti antidemokratik aşırıcılıkla eşitleyen bir zihniyete dönüştü. Bu sadece siyasi bir duruştan öte bir şeydi. Bunun yerine, politikaların nasıl tasarlandığını ve gerekçelendirildiğini etkileyen, genellikle daha incelikli tartışmaları marjinalleştiren kurumsal bir pozisyon haline geldi.
Biz onlara karşı, iyiye karşı kötü
COVID-19 sırasında, bu “ya hep ya hiç” çerçevesi, en katı ve bölücü sağlık politikalarından bazılarına yol açtı. Karantinalar ve yetkiler genellikle ahlaki zorunluluklar olarak sunuldu; burada uyum yalnızca sağlık yönergelerine uymak değil, aynı zamanda demokrasinin “doğru tarafında” olmak anlamına da geliyordu. Bu politikaları bilimsel, kişisel veya pratik gerekçelerle sorgulamak tehlikeli ve neredeyse ihanet olarak görülüyordu. Bu zihniyet, sağlıklı tartışmaları bastırdı ve meşru kaygıları marjinalleştirerek insanların politikalara güvenmesini ve bunları takip etmesini zorlaştırdı.
Psikoloji bize siyah-beyaz düşünmenin grup bağlılığını teşvik ettiğini ancak çoğu zaman bölünmeleri derinleştirdiğini söylüyor. Demokratlar, pandemik tepkileri Demokratların sadakatinin bir testi olarak çerçeveleyerek, sadıklardan oluşan bir “grup içi” ve muhaliflerden oluşan bir “grup dışı” yarattı; bu da geri bildirime veya yeni bilgilere dayalı politikaların benimsenmesini zorlaştırdı. Bu olguya “grup düşüncesi” denir; burada uyum sağlama baskısı, politika bundan faydalanabilecekken bile sorgulamayı engeller.
Kovid-19 siyasetinin siyasi sadakatin turnusol kağıdına dönüşmesi aynı zamanda kurumların daha geniş değerleri empoze etmek için sağlık üzerindeki kontrolünü kullandığı “biyogüç” adı verilen bir kavrama da işaret ediyor. Halk sağlığı sadece sağlıkla ilgili değildi; Bu, belirli bir siyasi görüşe bağlılıkla ilgiliydi; onlarla aynı fikirde olmayan insanların kendilerini dışlanmış hissetmeleri. Bu tür katı ideolojik yaptırımlar halkın güvenini zedeliyor ve belirli politikalara karşı tepkilerde de gördüğümüz gibi çoğu zaman geri tepiyor.
Nihayetinde Demokratlar, pek çok meseleyi “demokrasiye karşı otoriterlik” merceğinden çerçeveleyerek kapsayıcı ve esnek görünen politikalar oluşturmayı zorlaştırdı. Demokrasiyi savunmak istenen şey, sonunda demokrasiyi tehlikeye attı çünkü karmaşık sorunları basit ikililere indirgedi, insanları yabancılaştırdı ve bu politikaları etkili kılmak için gereken güveni zayıflattı.
Ahlak karşıtı bir tepki
Trump’ın çağrısını, özellikle popülizm çerçevesinde, kurumsalcılık karşıtlığının ve siyasi yabancılaşmanın teorik merceğinden analiz etmek mümkün. Trump’ın başarısı bir biçimi temsil ediyor Popülist tepki Destekçilerinin, genellikle “siyasi doğruluk” olarak adlandırılan, konuşma ve davranış konusunda kısıtlayıcı standartlar dayatan ikiyüzlü bir kurumsal sistem olarak gördükleri şeye karşı.
Pierre Bourdieu gibi sosyologlar ve siyaset teorisyenleri, egemen kurumların “sembolik güçleri” aracılığıyla davranışsal ve dilsel normları empoze ederek kabul edilebilir söylemin sınırlarını ustaca kontrol ettiklerini iddia ediyorlar. Bu yaptırım, özellikle mikro saldırganlıklara veya toplumsal hassasiyetlere ilişkin farkındalığın arttığı yerlerde, bu yazılı olmayan kurallara bağlı olanlar için sıklıkla bir yabancılaşma duygusu yaratıyor.
Ek olarak, Kültürel reaksiyon teorisi Trump’ın bu çağrısını, hızlı sosyal ve kültürel dönüşümlerin geride kaldığını hissedenlerin tepkisi olarak açıklıyor. Mikro saldırganlıklara karşı uyanıklığın yüksek olduğu “ilerlemeci” veya “mavi” ülkelerde bireyler, siyasi doğruculuğun algılanan talepleri karşısında boğulmuş hissedebilirler. Trump’ın bu standartları açıkça reddetmesi, bu standartları ifade özgürlüklerine yönelik bir tehdit olarak gören bireyler arasındaki kızgınlık deposundan faydalanmasına olanak tanıdı. Trump’ın açık sözlü tarzını, toplumsal hassasiyetlere fazlasıyla odaklandığına inandıkları kurumların dayattığı “baskıcı” normlardan kurtuluş olarak gördüler.
Sembolik siyasetin sınırları
Ayrıca bu destek unsurları da yansıtıyor. Sembolik politikaTrump, seçkinlerin hakim olduğu kültür kurumuna karşı isyanın sembolü haline geldi. Trump’ın açık sözlülüğü ve normları kırma konusundaki istekliliği, geleneksel seçkinler tarafından reddedildiğini veya küçümsendiğini hisseden seçmenlerde yankı buldu. Bu bağlamda, Trump’ın “fazla ileri gitme” isteği bir kusur olarak değil, bir özgünlük işareti olarak görüldü; bu, pek çok kişinin, duyarlılığı ifade özgürlüğünün önünde tutan katı standartlar dayattığını düşündükleri bir sistemle ilgili hissettiği hayal kırıklığını somutlaştırıyordu.
ABD ekonomisi kağıt üzerinde dayanıklı görünebilir ancak bu sözde istikrar çoğu insanın gözünde bir seraptan başka bir şey değil. Markete yapılan her ziyaret, her elektrik faturası ve her yakıt deposu, fiyatların 2019’a göre çok daha yüksek olduğunun acı bir hatırlatıcısı oluyor. Hükümetin ekonomik güçle ilgili iyimser anlatısı, günlük mücadelelerin gölgesinde anlamsızlaşıyor. Enflasyonun sakin bir şekilde çalıştığı ancak satın alma gücünü acımasızca aşındırdığı ve her türlü finansal güvenlik duygusunu zayıflattığı bir gerçeklik. Halk her gün artan maliyetlerin acısını hissettiğinde ekonomik güç iddiaları azalıyor.
Kültür savaşları
İktidardakilerin yürüttüğü amansız kültürel kampanyalar dayanılmaz bir zirveye ulaştı ve halkın mücadelelerinden ve önceliklerinden tamamen kopmuş bir hükümeti ortaya çıkardı. Siyaset bilimciler, kültür savaşlarına yönelik bu saplantının, ideolojik temelleri güçlendirme ve seçmenlerin kimlik odaklı kesimlerine hitap etme arzusundan kaynaklandığını, sonuçta yönetişim önceliklerini birleştirici amaçlar yerine bölücü meseleler etrafında yeniden şekillendirdiğini savunuyorlar. Bu odak, siyasi liderlerin kamusal söylemi kontrol etmek için kasıtlı olarak kültürel parlama noktalarını kullandığı, genellikle ekonomik istikrar, sağlık hizmetleri veya altyapı gibi temel politika alanlarının pahasına olduğu “gündem belirleme teorisi” gibi çerçeveler aracılığıyla anlaşılabilir. Bu tür stratejiler toplumsal bölünmelerden yararlanıyor ve bunları retorik kazançlardan çok az fazlasını sunan siyasi araçlara dönüştürüyor.
Ayrıca kültür savaşlarına katılımın devam etmesi, siyasi ayrılma gibi bir gelişmeye işaret edebilir. Liderler kendilerini sürekli sembolik mücadelelere kaptırarak, kendi öncelikleri ile insanların doğal, ölçülebilir kaygıları arasındaki kopukluğu etkili bir şekilde gizleyerek, “performans politikası” olarak tanımlanan bir yönetim biçimine katkıda bulunurlar. Bu performansa dayalı yaklaşım, kurumsal meşruiyeti aşındırıyor ve vatandaşların, hükümetin gerçek toplumsal zorluklara değinmeyi mi yoksa yalnızca ideolojik saflık görünümünü mü koruyacağı konusunda şüphe duymasına neden oluyor.
Dolayısıyla, siyasi sadakatin ahlaki duruşun bir sınavı haline geldiği bir ortamda, Trump’ın düzen karşıtı söylemi, giderek artan performans gösteren bir siyasi kültür tarafından marjinalleştirilmiş hissedenlerin hayal kırıklığını kanalize ederek bir alternatif sundu.
(Aditya Sinha, Başbakan’ın Özel Fonksiyonlar, Araştırma ve Ekonomik Danışma Konseyi’nden sorumludur. Görüşler kişiseldir.)
Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir
