Kategori: Genel

Kırk yıl önce, 31 Ekim 1984’te Hindistan ani bir nöbet değişimine tanık oldu; Rajiv Gandhi, Indira Gandhi’nin suikastının resmi olarak duyurulmasından sonraki dört buçuk saat içinde Başbakan olarak yemin etti. 1964 ve 1966’da selefinin ölümünün ardından başbakanlık el değiştirdiğinde, yeni makam sahipleri 13 günlük yas döneminin ardından yemin ettiler. Ancak 1984’te işler farklıydı. Jawaharlal Nehru ve Lal Bahadur Shastri doğal nedenlerden öldü; Indira Gandhi, korumaları olan suikastçılar tarafından vuruldu.

Suikast planlayıcıları ideal bir gün seçmişlerdi: Başkan Zail Singh yurt dışını ziyaretteydi; Kabine Sekreteri Krishnaswami Rawsaheb ve Başbakan’ın Baş Sekreteri PC Alexander, Atom Enerjisi Komisyonu toplantısına katılmak üzere Bombay’daydı. Indira Gandhi hükümetinin ikinci komutanı Pranab Mukherjee, Batı Bengal’deydi ve ona eşlik eden Tüm Hindistan Kongre Komitesi Genel Sekreteri Rajiv Gandhi kırsal bölgeleri geziyordu; İçişleri Bakanı BV Narasimha Rao Andhra kıyılarını ziyaret ediyordu. Kongre çalışma başkanı Kamalpati Tripathi Uttar Pradesh’i geziyordu; Savunma Bakanı Shankarrao Chavan, üst düzey ordu ve hava kuvvetleri subaylarından oluşan bir delegasyona liderlik etmek üzere Moskova’daydı; Donanma Komutanı Amiral Dawson Vishakhapatnam’daydı. Baş İstihbarat Danışmanı Ram Nath Kaw yurt dışındaydı.

Karanlık günler

Hindistan demokrasisinin dayanıklılığı sayesinde, kaos önlendi ve iktidar partisinin fanatik bağnazlarının (bazıları hala davayla karşı karşıya olan) suçlandığı Sih karşıtı ayaklanmalarla gölgelenmiş olsa da, düzgün bir iktidar aktarımı gerçekleşti. ). Korkunç bir dönemdi; görünüşe göre seçmen listeleri ve karne adresleri, katliamda kullanılacak Sih evlerini belirlemek için kullanılmıştı. Indira Gandhi suikastı, ordunun Amritsar’daki Altın Tapınak kompleksine saldırarak teröristleri sınır dışı ettiği Bluestar Operasyonu’nun hemen ardından gerçekleşti. O, Safdarjung Yolu 1 adresindeki evinde Sih korumaları tarafından öldürüldü.

O vahim günde hem kural hem de biçim aşıldı. Bu, kongreden uzaklaşmaya yol açtı ve bürokrasinin ve deneyimli danışmanların (okuyun: aile ve arkadaşlar) uzun gölgesinin kaldığı Kongre’de geçici, gayri resmi karar alma çağını başlattı. Siyasi liderlik çok açıktı. Saray entrikaları Büyük Eski Parti için yeni bir şey değildi. Ancak 1984 yılında onaylandı ve kurumsallaştı. Cüceler güçlüleri gölgede bırakmaya başladı.

Anayasa ve “Başbakan Vekili”

1964 ve 1967’de geçici Başbakanın sorumluluğu İçişleri Bakanı Gulzari Lal Nanda’ya düştü. Hindistan’da “Başbakan Vekili” için anayasal bir hüküm bulunmuyor. Ancak Nanda yemin etti ve bir sonraki Başbakanın Parlamento Kongre Partisi (CPP) tarafından resmen seçilmesinin ardından sonunda görevden ayrıldı. Parti lideri K. Kamaraj, 1964’te Lal Bahadur Shastri’nin ve 1966’da Indira Gandhi’nin aday gösterilmesini koordine etti. Her iki durumda da sağcı muhafazakar lider Morarji Desai kaybetti ve 1977’de Janata Partisi başbakanı oldu.

1984’te İndira Gandhi Kongre’nin başkanıydı. Kamalpathi, Tripathi’yi çalışma başkanı olarak atadı. Suikastın gerçekleştiği gün turneye çıktı. Dolayısıyla, 1964 ve 1966’nın aksine Yeni Delhi’de ‘Kamaraj’ yoktu. Önceki her iki olayda da Başkan Sarvepalli Radhakrishnan, veraset sürecini yönlendirmek ve izlemek üzere Rashtrapati Bhavan’da hazır bulundu. 1984 yılında Gianni Zail Singh Yemen’i ziyaret ediyordu (haberi duyunca aceleyle geri döndü).

Gandhi’nin ölüm duyurusu

Indira Gandhi’nin kurşunlarla delik deşik olmuş cesedi Tüm Hindistan Tıp Bilimleri Enstitüsü’nde öylece yatarken, bakanlar ve üst düzey bürokratlar için bir konferans salonu açıldı. Indira Gandhi’nin uzun süredir yardımcısı olan R. K. Dhawan da oradaydı, ancak durumundaki düşüş çok açıktı. Kararları alan kişi, Rajiv Gandhi’nin yoldaşlarıyla birlikte çalışan, Başbakanlık Sekreterliği danışmanı, emekli bir IAS memuru olan Vijay Shankar Tripathi’ydi. UC Tiwari’nin baş bilgi sorumlusu, haberlerin resmi olarak açıklanmamasını sağlamayı tavsiye etti Akaşvani Doktorlar onun öğleden sonra 14.20’de öldüğünü bildirmesine rağmen akşam 6’ya kadar. Enformasyon Bakanı HKL Bhagat da konunun dışında tutuldu.

Haber daha önce yayınlanmıştı BBC Londra Saat 11 civarında, Indira Gandhi’nin ailesinin yoga öğretmeni Dhirendra Brahmachari, Gandhi’nin cesedinin yattığı sekizinci kattaki ameliyathaneden kısa bir süre sonra çıktı ve tuhaf bir el hareketiyle şunları söyledi:Her şey Tanrı’nın elindedir“(İş artık Cenab-ı Hakk’ın elindedir).”

sonrasında BBC Canlı televizyonda, yurtdışındaki çoğu Hint misyonu ulusal bayrağı yarıya indirdi. ABD Başkanı Ronald Reagan’ın taziye mesajı Yeni Delhi’ye öğleden sonra saat ikide (hatta tıbbi bildirimden önce) ulaştı. Ancak Tripathi’nin diktasına göre Indira Gandhi akşam 6 itibariyle “resmi olarak hayattaydı”. Rajiv Gandhi saat 18.55’te yemin etti.

Rajiv Gandhi verdiği haberi duymuştu BBC O gün Midnapore bölgesindeki bir köydeki transistörlü radyoda göründü. Pranab Mukherjee onun yanındaydı. Hızla Delhi’ye dönmeye karar verdi. Kalküta’dan Air India’ya özel bir uçuş ayarlandı. Kendisine Mukherjee ve başka bir bakan Aba Ghani Khan Chowdhury eşlik etti. AIIMS’e öğleden sonra 3.40’ta ulaştı.

Rajiv Gandhi nasıl Başbakan oldu?

Rajiv Gandhi, meseleler CPP tarafından sonuçlandırılana kadar kalenin sorumluluğunu üst düzey bir bakanın üstlenmesi gerektiği görüşündeydi. Ancak Parlamento İşleri Bakanı Buta Singh, AICC saymanı Sitaram Kesari, Arun Nehru ve Rajiv Gandhi’nin okul arkadaşı ve yardımcısı Arun Singh, VS Tripathi ile aynı fikirde olduğundan bu gerçekleşmeyecekti; Rajiv Gandhi’yi destekleyen bir imza kampanyası zaten mevcuttu. Gençlik Kongresi, başkasının yemin etmesi durumunda “sorun çıkacağını” ilan etmişti.

Başkan Zail Singh akşam 5’te AIIMS’e geldi. Palam Havaalanından giderken konvoyuna taş yağmuruna tutuldu (Sih karşıtı isyanlar ülkeyi kasıp kavurmuştu). Singh, Ağustos 1985’te bu yazarla yaptığı sohbette o gün yaşananları şöyle anlattı: İndira Gandhi’nin vurulduğunu öğrenince Yemen’den dönmeye karar verdi. Sekreteri IAS memuru A. C. Bandopadhyay’dan anayasanın bir kopyasını yerel büyükelçilikten almasını istedi. Hindistan Hava Kuvvetleri’nin özel uçağında Başkan, Rajiv Gandhi’nin nerede olduğunu sordu. IAF güvenliği, uçuşun Pakistan’a bitişik hava sahasını geçmesi nedeniyle yalnızca uçuş lojistiğiyle ilgili radyo trafiğinin tavsiye edildiğini bildirdi; Başkanın görüşünün açıklanmaması gerekiyor.

Indira Gandhi’nin ‘dileğini’ yerine getirmek

“Anayasa’yı inceledikten sonra, Başkan’ın, Başbakanın başkanlığını yaptığı Kabine’ye yardım etmek ve tavsiyelerde bulunmakla yükümlü olmasına rağmen, kendisinin yalnızca bağımsız ve sınırsız bir yetkisi olduğunu fark ettim: Kimin Başbakan olacağını seçmek ve ona yemin etmek.” diye ekledi. Görevini Indira Gandhi’ye borçlu olduğunu ve oğlunun onun halefi olması yönündeki arzusunu yerine getirmeyi umduğunu söyledi. AIIMS’e vardığında kolunu Rajiv Gandhi’nin omuzlarına doladı ve onu Rashtrapati Bhavan’a davet etti.

Rajiv Gandhi, parlamento kanadı olan CPP tarafından değil, en üst düzenleyici organ olan Kongre Parlamenter Kurulu’nun (CPB) bir toplantısında seçildi. BPC’nin beş üyesinden yalnızca iki kişi – Pranab Mukherjee ve PV Narasimha Rao – hazır bulundu. Kamalpati Tripathi ve Marjatam Chandrashekhar Delhi’de değildi. CPB’nin kararı, AICC Genel Sekreteri (Organizasyon), J. tarafından imzalanan el yazısıyla yazılmış bir notla Başkana iletildi.

Rajiv Gandhi, Rashtrapati Bhavan’ın Durbar Salonu’nda yemin ederken, CPP’nin toplantısı Parlamentonun Merkez Salonunda yapıldı. Rashtrapati Bhavan’daki gelişmelerden habersiz olan Rektör Yardımcısı Profesör N. G. Ranga tarafından yönetiliyordu. Otuz üye katıldı. Taziye kararı kabul edildi. CPP’nin onayı geriye dönüktü: 2 Kasım’da, yeni başbakanı seçmek için 505 oydan 497’si (sekiz milletvekili yok) ile bir karar kabul edildi.

Böylece yeni bir dönem başladı. Seçimlerin değil, liderliğin onaylanması norm haline geldi. Rajiv Gandhi, ardından gelen genel seçimleri Jawaharlal Nehru ve Indira Gandhi’yi geride bırakarak rekor bir farkla kazandı.
Beş yıl sonra, 1989’dan itibaren Kongre, tek başına Lok Sabha çoğunluğuna sahip olmaktan çıktı. 6 Nisan 1980’de doğan BJP, ilk seçimini 1984 yılında lotus sembolü üzerine yaptı ve yalnızca iki sandalye kazanabildi. Onlarca yıl sonra, 2014’te, açık bir yetkiyle Hindistan’ın iktidar partisi olarak ortaya çıktı.

(Shubhabrata Bhattacharya emekli bir editör ve halkla ilişkiler yorumcusudur)

Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir