Hindistan’dan Afrika’ya, İngiltere’ye tazminat ödeme çağrıları artıyor

Kral Charles ve Kraliçe Camilla’nın yakın zamanda Avustralya ve Samoa’ya yaptıkları kraliyet turunun en unutulmaz anı, Avustralya Aborjin Senatörü Lydia Thorpe’un monarşiye hakaret etmesiydi. Kralı taciz edip onu soykırımla suçladıktan sonra Canberra’daki Parlamento Binası’ndan dışarı çıkarıldı. İngiliz medyası öfkelendi ve onların “öfkesini” basitçe “kaba” ve “kötü davranış” olarak nitelendirdi.

Senatör Thorpe’un davranışının affedilemez olabileceği doğru. Ancak kraliyet ziyaretinin unutulmaz olmamasını sağladı. Birkaç gün sonra, Samoa’da iki yılda bir düzenlenen İngiliz Milletler Topluluğu zirvesinde eski İngiliz kolonileri tarafından gündeme getirilen tazminat meselesi, İngiliz kraliyet ailesinin art arda karşılaştığı bir başka sert muameleydi.

Samoa’da doğrudan mesaj

Geçen ay Yeni Zelanda ile Hawaii’nin yaklaşık yarısında Samoa’da düzenlenen zirvede Kral Charles ve Birleşik Krallık Başbakanı Keir Starmer, 56 İngiliz Milletler Topluluğu ülkesinin liderlerine katıldı. Bu, Kazan’daki BRICS zirvesiyle aynı zamana denk geldi ve bu nedenle Hindistan’da pek yer almadı. Bununla birlikte, ortam uzak olabilirdi, ancak tazminatlarla ilgili mesaj doğrudandı ve görmezden gelinmesi kolay olmayacaktı. İki İngiliz Milletler Topluluğu ağır topunun liderlerinin, Hindistan Başbakanı Narendra Modi ve Güney Afrika Devlet Başkanı Cyril Ramaphosa’nın BRICS zirvesine katılması iyi bir şey. Onların varlığı Birleşik Krallık hükümeti için işleri daha da zorlaştırırdı. Hindistan zirvede Birliğin Parlamento İşlerinden Sorumlu Bakanı Kiren Rijiju tarafından temsil edildi.

Ancak İngiltere’nin nakit tazminat ödemesi ve Atlantik ötesi köle ticaretindeki rolü nedeniyle resmi bir özür dilemesi yönündeki çağrılar, zirvede yeni bir aciliyetle yeniden gün yüzüne çıktı. İngiltere’nin, zirvenin nihai bildirisinde tazminatların doğrudan ele alınması yönündeki öneriyi veto etmesi bekleniyordu. Bunun yerine, belge konunun etrafında dönüyordu ve yalnızca Afrikalı kölelerin transatlantik ticaretine ilişkin “onarıcı adalet” hakkında “gelecekteki tartışmaların” olasılığından bahsediyordu.

Başbakan Keir Starmer, delegelere geçmiş hakkında “çok uzun, bitmek bilmeyen tartışmalar” yapmanın anlamsız olduğunu söyleyerek özür ve tazminat çağrılarını reddetti. Bunun yerine eski kolonileri, hükümetinin yardımcı olabileceği iklim değişikliği gibi güncel konulara odaklanmaya çağırdı. Samoa’daki zirvede konuşan Kral Charles daha uzlaşmacı bir tavır takındı: “Hiçbirimiz geçmişi değiştiremeyiz. Ancak tüm kalbimizle geçmişin derslerini almaya ve kalan eşitsizlikleri düzeltmenin yenilikçi yollarını bulmaya kendimizi adayabiliriz.”

Ancak eski kolonilerin liderleri açısından bu yan adımın meseleyi yakın zamanda sona erdirmesi pek olası değil

Sadece birkaç kişiden özür dilerim

Binlerce köleye sahip olan bazı aileler, köle ticaretindeki rolleri nedeniyle gizlice özür diledi. Örneğin, geçen yıl, 19. yüzyıl İngiltere Başbakanı William Gladstone’un ailesinin torunları, atalarının köleliğe olan ilgisini kabul etmek ve özür dilemek için Barbados, St. Lucia ve diğer Karayip adalarını ziyaret etti. William’ın babası John Gladstone’un Karayipler’deki tarlalarda köleleri vardı. Ancak William Gladstone önde gelen bir kölelik karşıtıydı. Karayipli liderler özrü memnuniyetle karşıladılar ve bunu iyileşme ve uzlaşmaya doğru atılmış bir adım olarak nitelendirdiler.

Britanya gibi Avrupalı ​​sömürgeci güçlerin çoğu da geçmişteki günahlarından pişmanlık duyduklarını ifade etti. Ancak bunun için resmi olarak özür dilemediler. Yalnızca iki dikkate değer istisna Hollanda ve Belçika’dır. Hiçbir mali tazminat sözü verilmemesine rağmen, sömürgeci zulümler ve köle ticaretine karışmaları nedeniyle özür dilediler.

İngiltere’nin eski kolonilerine 24 trilyon dolar borcu var

BM hakimi Patrick Robinson geçen yıl İngiltere’nin Atlantik ötesi köle ticaretindeki rolü nedeniyle 24 trilyon dolardan fazla tazminat borcu olabileceğini belirtmişti. Ortak yazıp geçen yıl Haziran ayında yayınladığı bir raporda, bu rakamı ihtiyatlı bir değerlendirme olarak değerlendirdiğini ve köle ticaretinin neden olduğu muazzam ve kalıcı hasara dikkat çektiğini söyledi. Raporda aralarında İspanya, ABD ve Fransa’nın da bulunduğu 31 eski sömürge ülkesinin ödeyeceği tazminatın toplam 107,8 trilyon dolar olacağı tahmin ediliyor. Şaşkınlığını dile getiren Robinson, köleliğe bulaşan bazı devletlerin yükümlülüklerini göz ardı ediyor gibi göründüklerini kaydederek, şöyle konuştu: “Bir devlet haksız bir eylemde bulunduğunda tazminat ödemekle yükümlüdür.”

Eski Yugoslav Devlet Başkanı Slobodan Miloseviç’in davasına başkanlık etmesiyle tanınan Robinson, tazminatların bir seçenek değil, görev olduğu ilkesini vurguladı. 2015’ten beri Uluslararası Adalet Divanı’nın (UAD) üyesidir ve Amerikan Uluslararası Hukuk Derneği’nin onursal başkanlığı kapsamında tazminatlar üzerine araştırmalar yürütmektedir. Dünyanın en zengin ülkeleri arasında yer alan eski sömürgeci güçlerin, sömürgecilik faaliyetleri nedeniyle köle ticaretinden etkilenen ülkelere tazminat ödeme konusunda isteksiz göründükleri neredeyse ortada.

“Ben bir erkek ve bir kardeş miyim?”

Yayılmacı Britanya İmparatorluğu’nun sömürücü sistemi insanlığa karşı işlenmiş üç günaha dayanıyordu: sömürgecilik, köle ticareti ve köle emeği. Sözleşmeli emek daha spesifik olarak Hindistan’ı hedef alıyordu.

19. yüzyıldaki kölelik karşıtı hareketin en kalıcı sembollerinden biri zincirlere bağlanmış siyah bir adamın çizimidir. Yakından bakarsanız, zincirlerle diz çökmüş, etrafı “Ben bir erkek ve kardeş değil miyim?” sözleriyle çevrili, köleleştirilmiş siyah bir adamı gösteriyor. İmaj ve çekicilik, köleleştirilmiş Afrikalı ve Karayipli adam için özgürlük ve eşitliğe yönelik derin bir özlemi uyandırıyor. Bu slogan köleliğin zulmüne meydan okuyor ve adalet çağrısı yapıyordu.

Britanya İmparatorluğu, transatlantik köle ticaretinde en büyük güçlerden biri olarak, muazzam acılara ve ayaklanmalara neden olan bir trajedi olan karanlık bir mirası taşıyor. Bununla birlikte, Britanya’nın aynı zamanda halk düzeyinde harekete geçen ve Parlamentoyu 1833’te köleliği kaldırmaya zorlayan güçlü bir kölelik karşıtı harekete de ev sahipliği yaptığını başından beri kabul etmek doğru olur. dünya siyasetinde büyük bir değişim. Kölelikle mücadele. Kölelik, Britanya İmparatorluğu’nun büyük bölümünde yasaklanmıştı.

Ancak bir günahın ortadan kaldırılması, doğası gereği eşit derecede kötü olan başka bir günahın, yani Hindistan’ı doğrudan etkileyen köle emeğinin ortaya çıkmasına neden oldu.

Köleler aptallara karşı

Hangisi daha kötü: Köle ticaretinin acımasız gerçekliği mi, yoksa İngiliz Raj’ın sözde “işçileri” olarak adlandırılan sözleşmeli emeğin sert eziyeti mi? Her rejim farklı bir maske takıyordu ama hepsi aynı amaca hizmet ediyordu: sömürülen emek pahasına imparatorluğu sürdürmek. Köle ticareti, insanları anavatanlarından koparan, kimliklerini ellerinden alan ve onlara mülk muamelesi yapan acımasız bir baskı eylemiydi. Daha sonra bu kadar bariz olmasa da bir o kadar da acımasız olan köle emeği geldi. Bu “saflaştırılmış” kölelik, işçileri, özgürlüklerinin neredeyse hiçbir izi olmadan, zorlu koşullarda hapsetti; bu, sömürgeci vicdana karşı kabul edilebilir bir alternatifti.

Britanya İmparatorluğu 1833’te Köle Ticaretini Kaldırma Yasası ile köle ticaretine son verdi, ancak çok geçmeden 1834’te sözleşmeli işçiliğe başladı. Kayıtlar, özel plantasyon sahiplerinin Hindistan’dan ucuz emek almak için imparatorlukla aktif olarak lobi yaptığını gösteriyor. dayanak noktası İmparatorluğun uzak köşelerindeki sömürge projelerinin omurgası. Çoğu fakir, okuma yazma bilmeyen ve çaresiz olan yüzbinlerce Hintli işçi, Karayip ülkelerindeki tarlalarda ve özellikle Doğu Afrika’daki demiryollarında çalışmak üzere “sözleşmelerle” çalıştırıldı. Birçoğu bu anlaşmaları yapmaya zorlandı; çoğu zaman okuyamadıkları bir kağıt parçasına parmak izi koymaları yetiyordu. İmzaladıkları şey, kötü koşullardan kaçma umudunun çok az olduğu beş yıllık bir sözleşmeyle kısıtlanan özgürlükleriydi. Britanya Ulusal Kütüphanesi’nin, çoğu öldürülen ya da ceza olarak sakatlanan işçilerin sayısız isyan olayına değinen devasa bir belge arşivi var.

Peki en büyük suçluluk hangi rejimde? Söylemesi zor. Ancak belki de en kalıcı günah, Batı’daki bazı savunucuların (aralarında bazı sağcı politikacıların da bulunduğu) bu uygulamaların kıtlıktan muzdarip Kızılderililerin yaşamlarını iyileştirmesine yardımcı olduğu ve tüm sömürge projesinin hamal “medeniyetinin” bir parçası olduğu iddialarıdır. .

(Syed Zubair Ahmed, Batı medyasında otuz yıllık deneyime sahip, Londra’da yaşayan kıdemli bir Hintli gazetecidir)

Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir