Büyük Amerikan rüyası kabusa dönüştüğünde

Demokratik toplumlarda özgür ve adil seçimler, özellikle uzun seçim döngüleriyle Amerika Birleşik Devletleri’nde bir ulusun ruhunu ortaya koymaktadır. Önemli oylamanın arifesinde, dünyanın en etkili ülkesinde kamuoyunun ruh hali nasıl?

Seçim Günü yaklaşırken Amerika Birleşik Devletleri’ndeki duyguyu somutlaştıracak olsaydık, bu “mavi funk” olurdu. Ortam kaygı, bölünme ve panik duygusuyla dolu. Donald Trump’ın katı kampanya tarzının körüklediği neredeyse tamamen kutuplaşma ve artan hoşgörüsüzlükle bu seçime benzeri görülmemiş bir kaygı, mutsuzluk ve korkuyla bakılıyor.

Neredeyse 10 seçmenden dokuzu, takımlarının kaybetmesi halinde Amerika’nın kalıcı bir zarar göreceğine inanıyor. Kamala Harris destekçilerinin neredeyse %60’ı Trump’ın kazanmasından “korktuğunu” belirtiyor; Trump destekçilerinin %47’si Harris’in zaferi konusunda aynı şeyi düşünüyor. Seçmenlerin yarıdan fazlası seçim sonrasında şiddet olaylarının yaşanmasını beklerken, yüzde 53’ü sonuç ne olursa olsun ülkedeki bölünmelerin derinleşeceğini düşünüyor. Beş Amerikalıdan birinin siyasi amaçlara ulaşmak için şiddete başvurmayı düşünmesi rahatsız edici.

“İnsanlar bıktı”

Atlanta’da erken seçmen olan Scott Evans (64 yaşında) hayal kırıklığını şöyle dile getirdi: “Artık içinde olmak istemediğim bir ülkede yaşıyormuşum gibi hissediyorum.” 21 yaşındaki öğrenci Madison Bates şunları ekledi: “Hükümete karşı iç savaş. Trump içeri girmezse olacağı şeyin kesinlikle bu olduğunu düşünüyorum. İnsanlar bıktı. Bunu her gün görüyorsunuz.”

Bu karamsarlık kamuoyu ölçümlerinde açıkça görülüyor. Her 10 seçmenden altısı ülkenin yanlış yolda olduğunu düşünüyor. Yarıdan fazlası durumlarının dört yıl öncesine göre daha kötü olduğunu söylüyor. Sallantılı eyaletlerde her 10 seçmenden yedisi, siyasi ve ekonomik sistemlerin temelden değişime, hatta tamamen elden geçirilmesi gerektiğine inanıyor ve ekonominin zengin ve güçlülerin lehine ayarlandığını düşünüyor.

Halkın siyasete ve siyasetçilere bakışı “amansızca olumsuz”. Ankete katılanların dörtte birinden fazlası (%28) her iki büyük partiye de olumsuz bakıyor ve %63’ü siyasi sistemin geleceğine çok az güveniyor veya hiç güvenmiyor. Partizan olmayan bir grubun Amerikalı seçmenleri “tükenmiş çoğunluk” olarak tanımlaması şaşırtıcı değil.

Amerikalılar ekonomi hakkında ne düşünüyor?

Siyasette algı çoğu zaman gerçeğe dönüşüyor, özellikle de seçmenlerin birincil kaygısı olan ekonomik konu söz konusu olduğunda. Amerikalıların yalnızca yüzde 5’i mevcut ekonomiyi “mükemmel” ya da “iyi” olarak değerlendirirken, yüzde 51’i “kötü” ya da “zayıf” durumda olduğuna inanıyor.

Esas olarak hane halkı ücretlerinden oluşan gerçek harcanabilir kişisel gelir, son dört yıldır sabit bir seyir izliyor. Bu dönemde temel giderlerin maliyetinin %20 artması ve barınma, çocuk bakımı ve sağlık bakım maliyetlerinin artmaya devam etmesi nedeniyle, karşılanabilirlik büyük bir endişe kaynağı haline geldi ve birçok kişi Biden-Harris yönetimini suçladı.

Bu etki özellikle üniversite diploması olmayan seçmenlerin %60’ı üzerinde şiddetlidir. 1980’de mavi yakalı işçilerin gelirleri ülke ortalamasından yaklaşık %10 daha yüksekti ve bu onların ailelerini geçindirmelerine, ev satın almalarına, tatil yapmalarına ve çocuklarını üniversiteye göndermelerine olanak sağlıyordu. Kırk yıl sonra, enflasyona göre düzeltilmiş gelirleri sabit kaldı ve artık ortalama işçiden %10 daha az kazanıyorlar.

Tarihsel olarak sendikalaşma oranları, organize emeğin ücret primi sunduğu Michigan, Wisconsin ve Pensilvanya gibi Orta Batı’nın hareketli eyaletlerinde en yüksek seviyedeydi. Sendikalı imalat işleri azaldıkça, gelirler diğer sektörlere göre azaldı ve bu da pek çok kişiyi, göçmenlerin ve kadınların pahasına kazanç sağladığı sıfır toplamlı bir ekonominin kurbanları oldukları yönündeki MAGA anlatısına karşı savunmasız bıraktı.

Doğru gerçeklik

Ancak Amerikan ekonomisinin gerçekliği daha incelikli ve daha az kasvetli. Fiyatlar salgının başlangıcından 2023’e kadar yaklaşık %20 artarken, ortalama işçinin saatlik ücreti %26’dan fazla arttı. 2019’dan 2023’e kadar en düşük ücretli ondalık dilimdeki işçilerin ücretleri, orta sınıf işçilere göre dört kat, en zengin yüzdelik dilime göre ise 10 kat daha hızlı arttı. 25 yaşın altındaki işçilerin ücretleri de yaşlı işçilere göre iki kat daha hızlı arttı. Bu arada “üniversite ücret primi” (üniversite mezunu olanlarla olmayanlar arasındaki ücret farkı) son 15 yılın en düşük seviyesine geriledi.

Federal Rezerv’in her üç yılda bir gerçekleştirdiği Tüketici Finansmanı Anketi, 2019’dan 2022’ye kadar ortalama Amerikan hane halkının net değerinin, enflasyona göre ayarlandıktan sonra %37 artarak yaklaşık 141.000 dolardan 192.000 dolara çıktığını gösteriyor. Bu, 1989’dan bu yana üç yıl içinde görülen en büyük artış. Her gelir grubu net servette büyük artışlar gördü; en büyük artışlar düşük gelirli, orta sınıf, siyah, Latin kökenli ve genç aileler arasında oldu ve gelirde ılımlı bir düşüşe katkıda bulundu. Zenginlik eşitsizliği.

Ekonomik tablo karmaşık olmaya devam ediyor; pek çok kişi için kayda değer iyileşmeler olurken, diğerleri için kalıcı satın alma zorlukları yaşanıyor ve seçmenler sandık başına giderken karışık bir ulusal ruh hali şekilleniyor.

Ekonomist Amerikan ekonomisiyle ilgili son kapak yazısında bazı ilginç istatistikler sunuyor: Dünyanın kıskançlığı. ABD’nin en fakir eyaleti Mississippi’de ortalama ücretler İngiltere, Kanada ve Almanya ortalamasından daha yüksek. Bu yıl, ortalama bir Amerikalı işçi yaklaşık 171.000 dolar ekonomik çıktı elde edecek; bu da son 25 yılda üretkenlikte %70’lik bir artışı temsil ediyor. Amerika Birleşik Devletleri, yapay zekaya yapılan küresel özel sektör yatırımının yarısından fazlasını temsil ediyor. Çalışmanın sonucuna göre, “İşsizlik oranı %4 ve kişi başına düşen GSYH’si 85.000 dolar olan bir ekonominin tekrar mükemmel olmasına gerek yok; bu harika.”

Trump’ın göçmenlik hamlesi

Trump, göçün Biden-Harris yönetimini kaygan bir zemine oturttuğunu biliyor, bu yüzden bunu kampanyasının ana konusu haline getirdi ve danışmanlarının ekonomiye öncelik verilmesi yönündeki çağrılarını bir kenara bıraktı. Yönetim, uygulama tedbirlerinin nihayet sıkılaştırıldığı geçen Haziran ayına kadar sınırı nispeten açık tuttu. Harris, suçun bir kısmını Trump’a yüklemeye çalıştı ve onun 2024’ün başlarında, daha sert politikaları daha erken dayatacak iki partili bir yasa tasarısını engellemedeki rolüne işaret etti. Ancak bu strateji ivme kazanmadı.

Son iki yılda ABD’ye net göç, 2022’de 2,6 milyon ve 2023’te 3,3 milyon göçmenle dünyadaki en yüksek göç oldu. Biden göreve geldiğinden bu yana neredeyse yarısı belgesiz olmak üzere dokuz milyon göçmen ülkeye girdi. . Beş Amerikalıdan yalnızca biri bu rakamları kabul edilebilir buluyor; Yüzde 32’si ABD’nin göçmen akışını yavaşlatması gerektiğine inanıyor ve yüzde 16’sı “yeni gelenlere yasak getirilmesini” tercih ediyor. Üçte biri Amerika’nın “sınırları derhal kapatması” gerektiğini söylüyor.

Trump tabanını, özellikle de MAGA birliğini yasadışı göçmenlere karşı harekete geçirdi ve sayılarını 20 ila 25 milyon arasına çıkardı, ancak gerçek sayı muhtemelen bunun yarısı kadar. Seçildiği takdirde toplu sınır dışı etme sözü verdi. Hispaniklerin yüzde 53’ü de dahil olmak üzere Amerikalıların yüzde 60’ından fazlası, yasadışı göçmenleri sınır dışı etmeye yönelik bir programı desteklediğini söylüyor.

Göç, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki derin kültürel ayrımları vurgulayan bir parlama noktası haline geldi. Araştırmalar, göçmenlerin “farklı yaşam tarzının” genellikle yaşlı topluluklara, özellikle de yaşlı, üniversite eğitimi almamış ve işçi sınıfına (çoğunlukla beyaz nüfusa) yönelik bir tehdit olarak görüldüğünü gösteriyor. Avrupalı ​​kökenlilerin yanı sıra dindar ve kırsal kökenli Amerikalılar da var. Bu gruplar, elitlerin geleneksel kimliklerin aşınmasında suç ortağı olduğuna inanarak, kendilerini değişen sosyal ve ahlaki değerlere giderek yabancılaşmış hissediyorlar.

Din ve siyaset

Din Araştırmaları Genel Enstitüsü’ne göre, dindarlıktaki düşüşe rağmen Amerikalıların yaklaşık üçte ikisi kendilerini Hıristiyan olarak görüyor. 1980’lerde beyaz Hıristiyanlar, özellikle de “yeniden doğan” Evanjelikler (nüfusun %14’ünü oluşturuyordu), Cumhuriyetçilerin büyük bir oy bloğu olarak ortaya çıktılar. Bugün Protestanların yüzde 60’ı (10 beyaz Evanjelistten 8’i) Trump’ı destekliyor. Siyaset bilimci Paul Djope tarafından yürütülen anketler, Amerikalıların %18’inin günümüz peygamberlerinin Tanrı’nın insanlık için planlarını açıklamaya devam ettiği konusunda kesinlikle hemfikir olduğunu gösteriyor. Bunların beşte üçü yaklaşan seçimlerin “Amerika’yı şeytani nüfuzdan kurtarmak” için son şans olabileceğine inanıyor ve beşte ikisi “ülkeyi tekrar doğru yola sokmak” için bir iç savaşın gerekli olabileceğine inanıyor.

Cinsiyet, genişleyen bir başka toplumsal uçurumdur. Erkeklerin ve kadınların siyasi görüşleri keskin bir şekilde farklılık gösteriyor; yakın zamanda yapılan bir anket, erkeklerin Trump’ı dört puan, kadınların ise Harris’i 10 puan desteklediğini gösteriyor. Trump destekçilerinin neredeyse 10’undan yedisi, Harris’in politikalarının erkeklerin hayatını daha da kötüleştireceğine inanıyor. Obama döneminde kendini liberal olarak tanımlayan genç erkeklerle kadınlar arasındaki fark sadece 5 puanken, Trump ve Biden döneminde bu fark 3 kat artarak 15 puana ulaştı.

Tarihsel olarak, görevdekilerin yeniden seçilebilmeleri için %40’a yakın onay oranlarına ihtiyaçları vardı; Biden-Harris yönetiminin onayı şu anda %28 civarında seyrediyor. Ancak Harris ve Trump’ın son günlerde bu kadar yakınlaşması nedeniyle hayatta kalması büyük ölçüde Trump’ın olumsuz onay notlarına bağlı. Trump’ın net olumsuz notu Amerikalı seçmenler arasında hâlâ yüksek. Harris’in kampanyası, Seçim Kurulunun Cumhuriyetçi eğilimini dengelemek için popüler oy avantajına güveniyor.

ABD başkanlık seçimlerinde açılacak son perde için önümüzdeki haftayı takip etmeye devam edin.

(Ajay Kumar kıdemli bir gazetecidir. Business Standard’ın eski genel yayın yönetmeni ve Economic Times’ın eski genel yayın yönetmenidir.)

Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir