Kandahar’ın kaçırılması ve “K ile bağlantı”

Kariyerime 25 yıl önce muhabir olarak başladım. Mahkemeleri takip eden yavru bir muhabir olarak ilk büyük görevim Kandahar’ın kaçırılmasıydı. Yasal zorunlulukların yanı sıra, IC 814’teki yolcuların akrabaları ve aile üyelerinin Terminal 7 RCR dışında ve çeşitli yerlerde gerçekleştirdiği gösterilere de tanık oldum. üç korkunç teröristi serbest bırakın: Mevlana Masood Azhar, Mushtaq Zarkar ve Ahmed Omar Saeed Sheikh.

Meclis seçimlerini takip etmek için Keşmir’e yaptığım son ziyaret bana bu hikayeyi tekrar gözden geçirme fırsatı verdi. Bu kez çatışmanın en derin köklerinin yattığı yerdeydim. Üç teröristin serbest bırakılmasında doğrudan veya perde arkasında yer alan birçok subay ve bürokratla iletişim kurabildim. Hepsinin bana işaret ettiği şey “K bağlantısı”ydı, yani kaçıranların teröristlerin serbest bırakılması ve Keşmir’le bağlantıları için kısa listesi. Atal Bihari Vajpayee hükümeti tarafından serbest bırakılan üç teröristten ikisi – Mevlana Masood Azhar ve Mushtaq Ahmed Zargar – Jammu’nun eteklerindeki Kot Bhalwal hapishanesine yerleştirildi.

Otomobilde yakalandı

Jammu ve Keşmir Polis memurları, Masood Azhar ve Sajjad Afgan’ın Anantnag bölgesindeki Khanapal kasabasında arabadayken nasıl tutuklandığını hatırlıyor. Rutin inceleme sırasında güvenlik personeli ikiliden araçları durdurmasını istedi ancak iki “binici” paniğe kapıldı ve koşmaya başladı. Bölgedeki askeri karakollardaki subaylar, tutuklanmalarının büyüklüğünü o sırada fark etmeden onları tutuklayabildiler.

El Ezher oradan Achabal Kampına nakledildi. Sorgusu sırasında sahte Portekiz pasaportuyla Hindistan’a nasıl girdiğini açıkladı. Delhi’ye indi, Saharanpur’daki Deoband’ı ziyaret etmeye devam etti (mezhebin bir takipçisiydi) ve sonunda 9 Şubat 1992’de Srinagar’a ulaştı. Ziyaretinin asıl amacı Mücahid gençlerine ve Mücahid hareketlerine rehberlik etmekti. İslami Cihad, Ensar hareketi çatısı altında birlikte çalışacak.

Ancak şans ondan yana değildi. İki gün sonra polis, Azhar ve Sajjad Afgan olarak da bilinen Sajjad Khan’ı tutukladı. Arabada Farouk Ahmed adında telsizi olan üçüncü bir “yolcu” vardı. Ama kaçmayı başardı.

Polis yetkilileri bana, başlangıçta Ezher’in sahte belgelerle seyahat etmek ve vizeyi ihlal etmek nedeniyle tutuklandığını, El Afgani’nin ise terörizm dahil daha ağır suçlardan yargılandığını söyledi. Sonraki yedi buçuk yıl boyunca ikisi parmaklıklar ardında kaldı ve bir hapishaneden diğerine nakledildiler.

“Beni hapiste tutamazsınız”

İlginçtir ki, El-Ezher’i düzenli olarak ziyaret eden müfettişlerden biri daha sonra sık sık şöyle övündüğünü hatırladı: “Beni uzun süre hapiste tutamazsınız. Benim Pakistan ve Pakistan için ne kadar önemli olduğumu bilmiyorsunuz. ISI.” Başka bir memur, El-Afgani’nin 1999’da bir hapishane isyanında nasıl öldüğünü, Azhar’ın ise “kışlada battaniyenin altında” hayatta kaldığını anlatıyor.

Aynı memur, IC 814’ün kontrolünü ele geçiren kaçıranların başlangıçta Hindistan’daki çeşitli hapishanelerde tutulan otuzdan fazla teröristin ve ayrıca Kot Bhalwal’da gömülü Afgan cesedinin serbest bırakılmasını talep ettiklerini anlatıyor.

Hikâye ilgi çekici hale geldikçe, bazı eski tanıdıklarımın yanı sıra bir zamanlar Taliban’la müzakereci olarak çalışmış olanlarla da iletişime geçmeye karar verdim. Bana, müzakereler sırasında IC 814’ü kaçıranlara, İslam’da bir ceset gömüldükten sonra onu geri almanın kutsal sayılmadığı gerçeğinin hatırlatılması gerektiğini söylediler. Bu onların Afgani’nin naaşına yönelik taleplerini yeniden düşünmelerine neden oldu, ancak bunun yerine “kefen“, yani vücudunun sarıldığı kefen. Sonuçta bu da reddedildi.

Uzun bir talep listesi

Daha da ilginci, serbest bırakılması planlanan teröristlerin listesinin daraltılmasında Hintli müzakerecilere yardım eden Taliban’dı. 1990’ların sonunda ATF’yi devralan kıdemli bir subay, “Son üç kişinin seçildiğini görmek çok ilginçti” diye anımsıyor. Ahmed Omar Saeed ve Azhar’ın Pakistan’la bağlantısı bulunurken, üçüncü terörist ise polis dosyalarında Latram olarak da bilinen Mushtaq Ahmed Zargar’ın Keşmirli olduğu belirtildi. Bir yetkili bana, “Bu isim, Keşmir üzerindeki kontrolü sürdürmek için listeye eklendi” dedi. “Amaç, buradaki vadideki insanların, Pakistan’ın Keşmirlileri terk etmediğini anlamasını sağlamaktı.”

Nohata’dan gelen Latram, 1980’lerin sonu ve 1990’ların başında korkulan bir figürdü. Polis yetkilileri, güvenlik personelini elektrik kutularının etrafına nasıl bağladığını ve onlara nasıl ateş ettiğini hatırlıyor. 1989’da Zargar, “Ömer’in Mücahidleri” olarak bilinen bir terör örgütü kurdu.

Latram toplantısı

Keşmir’e yaptığım son seyahatimde Nohata’yı tekrar ziyaret etmeye karar verdim. Etrafta dolaşırken, 14 yıl önce içimdeki meraklı muhabirin, o zamanki Birleşik İlerici İttifak hükümetinin uygulamaya koyduğu reform ve rehabilitasyon politikası hakkında bir hikaye yazarken Latram’ın kapısına geldiğini hatırladım.

Vadinin sokak şiddetinin en kötü dönemlerine sahne olduğu günlerdi. Taş atma ve buna bağlı olaylarda 129’a kadar sivil öldürüldü. Zargar’ın kardeşi ve annesiyle kamera karşısında konuşabildim. Kardeşi reform ve rehabilitasyon politikasına biraz şüpheyle yaklaşsa da Zargar’ın annesi onun kollarını bırakıp geri dönmesini istiyordu. Röportajları bitirdikten sonra telefonum çaldığında otele dönüyordum. Farkında olmadan onu aldım. Latram diğer taraftaydı. Ailesiyle neden tanışacağımı bilmek istiyordu.

Bir mahkeme muhabiri olarak, bürokratların Omar Saeed Sheikh’e karşı açılan davaları düşürmek için Patiala Evi’nde sıraya girdiğini de hatırlıyorum. O sırada Tihar Cezaevi’nde tutukluydu.

Bir ordunun doğuşu

Yetkililerden biri, “Kaçıranlar bu üç mahkumu yakalamayı başardıktan sonra hepsi Pakistan’a doğru yola çıktılar ve bir aydan fazla bir süre yeraltında kaldılar” diye anımsıyor. Nihayet Şubat ayında El Ezher, Karaçi’nin Bhanwari kentindeki Jamia Uloom İslam Üniversitesi Camii’nde yeniden ortaya çıktı. Yetkili, “O aynı örgütün bir ürünüydü ve aynı zamanda başkan yardımcısıydı” dedi.

Diğer birkaç yetkili bana El Ezher’in Cammu ve Keşmir’de faaliyet gösteren diğer tüm terörist gruplar için bir şemsiye örgüt görevi görecek – Lashkar-e-Mohammadi adını vermeyi planladığı – yeni bir birlik kurmak istediğini söyledi. Ancak plan gerçekleşmedi. Bunun yerine, sonunda devraldığı örgüt Muhammed’in Ordusu’ydu. El Ezher, lansmanından hemen sonra insanları harekete geçirmeyi ve Keşmir Vadisi’nden düzinelerce yer işçisi ve aktivisti getirmeyi başardı. Polis kayıtlarına göre bölgede faaliyet gösteren yaklaşık 150 terörist üslerine taşınarak orduya katıldı.

Ülke, önümüzdeki yıllarda Hindistan tarihindeki en ölümcül terör saldırılarından bazılarına tanık olacak. Kasım 1999’da Srinagar’daki Badami Bagh’daki Ordu karargâhına yapılan saldırı, 2001’de Jammu ve Keşmir Yasama Meclisi kompleksindeki araba bombalaması ve sadece bir ay sonra Yeni Delhi’deki Parlamentoya yapılan saldırı ülkeyi sarstı ve artan nüfuzun altını çizdi. Ordu.

Keşmir’de çalışan yetkililer, “Kandahar” işçisinin hâlâ Keşmir’de hayatta olduğunu söylüyor.

(Neeta Sharma, NDTV Hindistan’da kıdemli strateji ve güvenlik editörüdür)

Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir