İran ateş altında. Ama yine de ideolojik savaşı kazanıyor

Londra’nın hareketli merkezindeki kafeler her zaman turistlerle doludur; bunların çoğu Arap dünyasından zengin insanlardır. Bir keresinde kendimi genç bir Suudi mimarla derin bir sohbetin içinde buldum; o mimar nadir görülen bir içtenlikle geçen yıl “Gazzelilerin katliamı” olarak adlandırdığı olayla ilgili düşüncelerini paylaştı.

“Zor durumdayız” diye içini çekti. Biz Suudi gençleri Gazze’nin yerle bir edildiğini görüyoruz ama ülkem sessiz kalıyor.” Bunlar, kuşkusuz yabancı topraklardan gelen bir Suudi’nin cesur sözleri. Ancak ifade özgürlüğüne en yakın şey kralla aynı fikirde olma özgürlüğüdür.

Ancak konuşmayı asıl ilginç kılan, İran’ın 1 Ekim’de İsrail’e düzenlediği füze saldırısına bakış açısıydı. Hayranlık ve memnuniyetle şunları söyledi: “İsrail ve Amerika’nın karşısında duran tek ülke İran’dır.” Şii İran’ı öven bir Suudi Sünni, İsrail’i öven bir İranlı gibidir. Veliaht Prens Muhammed bin Salman’a uykusuz bir gece yaşatılmalı.

İki hafta önce, İsrail semalarına bir dizi füze yağdı ve sınırlı hasara neden oldu, ancak Müslüman dünyasına şok dalgaları gönderdi. Jakarta’dan Cenin’e kadar kutlamalar saf bir iradeydi; insanlar sanki bu İsrail’in son yenilgisiymiş gibi tezahürat yapıyordu. Çığlıklar, sloganlar, mutlak inançsızlık. İsrail’in henüz gelmemiş olan kaçınılmaz misillemesinin şaşırtıcı derecede daha ölümcül olabileceğinden bahsetmiyorum bile. Onlar için birinin – herhangi birinin – İsrail’e meydan okumaya cesaret etmesi yeterliydi. Mantığını unut. Bu duygusal katarsis doruğa ulaşmıştı.

O halde Tahran’ın İsrail ve ABD’ye meydan okumasının İslam Cumhuriyeti’ni daha geniş Şii ve Sünni topluluklar arasında daha popüler hale getirmesi şaşırtıcı değil. İran’ın İsrail’e karşı Hizbullah’a aktif desteğinin Müslüman dünyasında İran’a verilen desteğin önemli ölçüde artmasına yol açtığı 2006 Lübnan Savaşı’nı hatırlamak önemlidir.

İran’ın yumuşak gücü

“İran halkının devrimi, tüm İslam dünyasının devriminin sadece başlangıcıdır.” Bunlar, 1979 İran devrimini ateşleyen ve İran’ın İslami rönesans versiyonunu her yere ihraç etme niyetini ilan eden Ayetullah Ruhullah Humeyni’nin sözleriydi.

Batı’daki politika yapıcılar ve analistler İslam Devrim Muhafızları Birliği’ne ve onun iyi eğitimli silahlı milislerine odaklanma eğiliminde olsalar da aslında bunlar sadece yüzeyseldir. Devrim Muhafızları’nın milis ağı kesinlikle güçlü, ancak bu, İran’ın nüfuzunun yalnızca bir kısmı. İran, yumuşak güç kuruluşları sayesinde Batı Asya’da ve ötesinde tam bir yumuşak güç imparatorluğu kurduğundan, asıl olay perde arkasında yaşanıyor. İran’ın mevcut dini lideri Ayetullah Ali Hamaney’in yönetimi altında İran, devrimini ihraç etme politikasını sürdürdü. Aslında ideolojisinin ihracatı 1979 devriminden sonra uygulamaya konulan anayasada öngörülüyor.

İran’ın İsrail’e askeri olarak yapamadığını yumuşak gücüyle yapabilir. Yahudi devletini, ideolojisinden güçlü bir şekilde etkilenen kuruluşlar ağıyla çevreledi. Onun ideolojisi Lübnan’daki Hizbullah’ta ve Yemen’deki Husilerde kopyalandı. İdeolojik parmak izleri Suriye ve Irak’a da yayılmış durumda. Ayrıca Tahran’ın etkisi Körfez’in bazı bölgelerine doğru yayılıyor; Şii çoğunluğun yaşadığı Bahreyn bunun dikkate değer bir örneği. Ayrıca Afganistan’a ve hatta Filistin toprakları gibi yerlere de ulaşmaya çalışıyor.

İran devriminin sınırlarının ötesine yayıldığı başka bir yer arıyorsanız Keşmir’deki Şii çoğunluklu Kargil bölgesini ziyaret etmeniz yeterli. Hamaney’in ana şehirdeki bir Şii camisinin dışındaki gerçek boyutlu kesiti her şeyi anlatıyor.

2009 yılına gelindiğinde, ABD ve BM yaptırımlarının ortasında İran, güney Lübnan’da okullar, dini merkezler, spor kompleksleri, hastaneler gibi aklınıza ne gelirse yüzlerce kalkınma projesini tamamlamıştı. Hepsi Tahran’ın İslamcı ideolojisini rahatlıkla yaydılar.

Buradaki soru şudur: İran, Şii devrimini kabul etmeyen Sünni olmalarına rağmen neden Hamas’ı ve daha genel olarak tüm Filistinlileri destekliyor? Cevap basit. Dini rejim, mazlum olduğuna inandığı halkların savunucusu olmanın İslami görevi olduğunu iddia ediyor. Mazlumun yanında olmak, zalime karşı çıkmak Şii inancının özündedir.

Şiilerin kurban doktrini

İslam’ın ilk yıllarından bu yana takipçileri Sünni ve Şii mezheplerine bölünmüştür. Birincisi çoğunluğa sahiptir ve ikincisinin nüfusu Batı Asya, Pakistan ve Hindistan ile sınırlıdır. İran’ın canlı bir antik kültürü vardı. Şii İslam’a geçişin ardından İran’da İran’ın kültür gururu güçlü kaldı.

Urdu şairi Allame İkbal, Şii şehitliğinin ruhunu şu pasajda özetledi: “İslam Kerbela’dan sonra yaşıyor“(İslam, her Kerbela trajedisinden sonra yeniden yükselir.) Şiilerin şehadet ruhunun kökleri, Hz. Muhammed’in torunu İmam Hüseyin ve takipçilerinin zulme karşı duruşları sırasında vahşice öldürüldüğü Kerbela trajedisine dayanmaktadır. Sadece tarihi bir olay olarak değil, aynı zamanda direnişin ebedi sembolü olarak da görülen Adalet ve daha yüce bir amaç uğruna fedakarlık, İran İslam Cumhuriyeti’nin ideolojisidir.

Dolayısıyla Amerika’nın yaptırımları ya da İsrail’in altyapısına yönelik saldırıları Şiilerin direnme ve meydan okuma kararlılığını artırmaktan başka bir işe yaramayacaktır. Örneğin, İran topraklarında ve hatta Suriye’nin başka yerlerinde sabotaj eylemlerine, İran içindeki nükleer ve askeri tesislere saldırılara ve nükleer bilim adamlarına ve ödüllü subaylara yönelik suikastlara tanık olan son dört yılda İsrail’in İran’a karşı yürüttüğü kampanyayı ele alalım. Lübnan, Yemen ve diğer yerler İran’ı veya Hizbullah’ı İsrail davasına zarar vermekten caydırmayı başaramadı.

İsrail, 1 Ekim saldırısına yanıt olarak İran’a saldırı düzenleyebilir ve İran’ın petrol yataklarını veya diğer altyapısını yok edebilir; ancak bu, Şiilerin İsrail’e yeni saldırılar düzenleme kararlılığını güçlendirmekten başka bir işe yaramayacaktır. Hiç bitmeyen bir şiddet döngüsüne dönüşebilir

Müslümanları kazanma yarışı

İran İslam Cumhuriyeti ideolojisini ihraç etmeye başlamadan çok önce, Müslüman dünyasının kalplerini ve akıllarını kazanmaya çalışan kişi Suudi Arabistan’dı. Vehhabiliğin ihracatı Kral Faysal döneminde (1964-1975) ivme kazandı ve sonraki krallar döneminde de devam etti. Başlıca hedefi Vahhabiliği teşvik etmek, dünya çapındaki İslami toplulukları desteklemek ve Şii ve İran etkisine karşı koymaktı. David Cummins’in “Vahhabi Mesajı ve Suudi Arabistan” adlı kitabı Vehhabi ideolojisinin yükselişini çok güzel özetlemektedir. Vehhabilik bazı toplumlarda aşırılıkçı bir hal alarak Taliban ve El Kaide gibi oluşumların ortaya çıkmasına yol açtı. 11 Eylül terör saldırısını düzenleyen 19 korsandan 15’inin Suudi vatandaşı olması şaşırtıcı değildi.

O halde ABD’nin Suudi Arabistan’daki telif hakkını himaye etmeye devam etmesi ironiktir. Elbette, Suudi Arabistan’ın son yıllarda Veliaht Prens Muhammed bin Salman’ın başlattığı “Vizyon 2030” kapsamında reformlar gerçekleştirerek kendisini aşırıcılığa karşı bir güç olarak yeniden markalaştırmaya çalıştığı inkar edilemez. Ancak eleştirmenler bu reformların yüzeysel olduğunu ve temel Vehhabi ideolojisinin bozulmadan kaldığını savunuyor.

Suudi etkisi azalıyor

Suudi Arabistan, Hamas’ın geçen yıl 7 Ekim’deki ölümcül saldırısından önce İsrail ile İbrahim Anlaşmaları’nı imzalamanın eşiğindeydi. Müslüman toplumlardaki birçok kişi Suudilerin Gazze ve Batı Şeria’daki Filistinliler için hiçbir şey yapmadığından şikayet ediyor. Tam tersine Filistin meselesine soğuk yaklaşmakla suçlanıyor. İran’ın İsrail ve Amerika gibi güçlü güçlerle karşı karşıya gelmesiyle Suudi Arabistan’ın Müslümanların kalbini ve aklını kazanma savaşını kaybettiği açık.

Ancak Batı Asya karmaşık bir bölgedir. Araplar, Türkler ve Persler buradaki en büyük etnik veya dilsel gruplardır. Birlikte bölge nüfusunun %90’ını oluşturuyorlar. Arap nüfusu 20’den fazla ülkeye bölünmüş durumda. Türkler ve İranlılar sırasıyla Türkiye ve İran’da yoğun olarak yaşıyor. Günümüzün Arap devletlerinin çoğu ve bugün İsrail’in üzerinde bulunduğu topraklar, Birinci Dünya Savaşı’na kadar Osmanlı İmparatorluğu’nun bir parçasıydı. Bu nedenle bölgedeki Türk etkisi göz ardı edilemez. Türkiye’deki Müslümanlar Sünni İslam’ı uyguluyor ancak Suudi İslam’a göre daha ılımlılar. Cumhurbaşkanı Erdoğan yönetimindeki modern Türkiye, kültürel ve siyasi etkilerini Müslüman dünyasına yaymaya çalışıyor.

İran izole olmaktan çok uzak

ABD’nin 1979’dan bu yana uyguladığı yaptırımlar nedeniyle İran İslam Cumhuriyeti’nin yalnızlaştığına inanılıyor. Yaptırımların ekonomisini büyük ölçüde etkilediğine şüphe yok ancak ülke hâlâ füze üretimi ve en yeni insansız hava araçlarının üretimi için devasa bir endüstri yaratmayı başarıyor. İran sadece Hizbullah ve Husilerin temsil ettiği direniş eksenini inşa etmekle kalmadı, aynı zamanda Türkiye, Irak, Suriye, Katar gibi büyük bölgesel aktörlerle ve hatta yakın zamanda Suudi Arabistan’la iyi diplomatik ilişkiler de geliştirdi. Son iki yılda BRICS ve Şanghay İşbirliği Örgütü gibi jeopolitik öneme sahip çok taraflı forumların bir parçası haline geldi. Güçlü Amerikan karşıtlığı, İran ile Rusya’yı birbirine yakınlaştırdı ki bu, İranlılar için son derece önemli.

Amerika Birleşik Devletleri, 1953’te seçilmiş bir başbakanın görevden alınmasına ve bir kralın getirilmesine yardım ettikten sonra İran’la bir zamanlar mükemmel bir ilişkiye sahipti. 1979’daki İslam Devrimi otokratik yönetimin yerini alana kadar Pehlevi monarşisinin baskıcı rejimini desteklemeye devam etti. Bir bakıma ABD, İslam Devrimi’nden ve monarşi döneminde zulüm gören ve Şiiliğe sığınan İranlılardan dolaylı olarak sorumludur. Her zamanki gibi ABD, Batı Asya’daki otokratları ve anti-demokratik liderleri sıklıkla destekledi. Mısır’daki askeri diktatörlükler, Suudi Arabistan ve Ürdün’deki monarşiler hâlâ Amerikan güvenlik şemsiyesine bağlı. Batı Asya politikasının sıfırlanması gerekebilir. Ancak ABD Kongresi’nde ve İsrail’de, İran’la herhangi bir yakınlaşmayı küfürle eşdeğer gören şahinler var.

(Syed Zubair Ahmed, Batı medyasında otuz yıllık deneyime sahip, Londra’da yaşayan kıdemli bir Hintli gazetecidir)

Yasal Uyarı: Bunlar yazarın kişisel görüşleridir