Trump’ın dönüşü Avrupa için ne anlama gelebilir ve buna nasıl hazırlanabiliriz?

Donald Trump’ın ikinci döneminde Avrupa’ya yönelik beklenen dış politikasının geniş kapsamlı ve potansiyel olarak tehlikeli sonuçları olacak.

Geçtiğimiz hafta sonu gazeteci Nicolas Vincourt, Beyaz Saray’ı kim kazanırsa kazansın onlarca yıldır devam eden yakın Avrupa-Amerika ilişkilerinin sona ermek üzere olduğunu belirtti. Avrupalılar başkanlık konusunda endişelenmeli ve Avrupa’nın tehlikeli bir küresel aşamadan kendi başına nasıl geçebileceği konusunda daha fazla endişelenmeli. Amerika’nın Avrupa’ya olan bağlılığının azalmasına ilişkin dünün küçümseyici sinizmi, bugün için uyarıcı bir hikayedir. Ancak Trump’ın başkan olmasıyla birlikte bu endişeler, özellikle ticaret ve savunma konularında önemli ölçüde derinleşiyor.

Trump, ilk başkanlığında Avrupa Birliği de dahil olmak üzere ülkeler, şirketler ve bölgelerle bir dizi gümrük vergisi, misilleme ve ticaret savaşını başlattı. Trump’ın, Almanya gibi kilit ülkelere ve Mercedes-Benz gibi önemli şirketlere özel olarak odaklanarak tüm ithalatlara %10 ila %20 arasında gümrük vergisi uygulanması dahil kampanya vaatlerine inanılırsa, bu eğilimin devam etmesi bekleniyor.

Trump’ın belirttiği tercih, ya çok yüksek gümrük vergileri yoluyla ya da üretimden sonra yabancı malların ABD’de daha fazla toplanmasını sağlayarak tedarik zincirlerini ABD lehine sıfırlamaktır. Bunlar gerçekten yüksek riskler. Amerika Birleşik Devletleri, giderek artan miktarlarda mal ve hizmet satın alan Avrupa Birliği’nin en büyük ticaret ortağıdır.

Avrupa hazır mı?

Avrupa Komisyonu, Trump’ın üstünlük sağlama eğilimini saptırmak için tasarlanmış ticaret, teknoloji, yapay zeka ve yatırımla bağlantılı bir dizi mekanizma üzerinde dişlerini keskinleştirmekle kalmıyor. Ancak yaklaşmakta olan ticaret savaşı, en azından Avrupa Birliği’nin mali çıkarlarının korunması açısından zaten hazırlandı.

Avrupa Komisyonu, AB’nin iklim teknolojisi ve hammaddeler de dahil olmak üzere büyük teknolojilerde genel olarak kendi kendine yeterliliğini artırmaya odaklanıyor. Bu durumun ABD ile tartışmalara yol açmasının yanı sıra çelikle ilgili çözülmemiş tartışmalara da yol açması muhtemel.

Trump’ın Avrupa nefreti yeni değil. Ve bu tam olarak kişisel değil. Washington’da artık Avrupa’ya doğal bir sempati besleyen, hatta Avrupa’yla kişisel ilişkileri olan politika yapıcılar bulunmuyor. Başkanlar Barack Obama ve Joe Biden döneminde bile Washington açık bir şekilde ve belki de kalıcı olarak Avrupa ve NATO’dan Asya’ya doğru kaydı.

Asker sayısının azalması ya da Dışişleri Bakanlığı yetkilileri arasında Avrupa’ya yönelik diplomatik ilginin azalması nedeniyle, ABD’nin Avrupa’ya karşı tutumu en iyi ihtimalle kayıtsızlıktan en kötü ihtimalle düşmanlığa kadar değişiyor.

Amerika Birleşik Devletleri 1994’te Soğuk Savaş sonrası düzeydeki işbirliğinden 2000’lerde Asya’ya odaklanmaya geçti. Şimdi, köklü partizanlık ve izolasyonculuğun hızlanması ve Trump’ın ikinci zaferiyle birlikte Washington, “Amerikan elitlerinin ruhunda Avrupa’nın sürekli olarak aşağılanmasından” memnun olmaya devam ediyor.

Bu, (emekli ABD Ordusu subayı ve eski Başkomutan Ben Hodges’ın belirttiği gibi) “elde ettiğimiz muazzam avantajın” önemli ölçüde hafife alınmasına rağmen. [the US] Bu, NATO içindeki liderliğimiz ve Avrupa ülkeleriyle ilişkilerimizle ilgili.” Başkan olarak Trump bu eğilimi hızlandıracak.

Baltık ülkelerinde

Baltık ülkeleri arasında Trump’ın Avrupa ülkelerini savunma harcamalarını artırmaya zorlayacağı yönünde bir beklenti zaten var. Ancak bazılarının gözünde Trump’ın talebi başlı başına kötü bir şey değil.

Tallinn’deki Uluslararası Savunma ve Güvenlik Merkezi direktörü Indrek Kannik’in iddia ettiği gibi: “Eğer Amerika Birleşik Devletleri güvenliğe %3,5 ila %4 oranında harcama yaparken Avrupa yalnızca %1,5 ila %2 oranında harcıyorsa, bu bir dengesizliğin göstergesidir.”

Kanik’in “Avrupa’nın giderek kendi savunması konusunda daha fazla sorumluluk üstleneceği” yönündeki önerisi Brüksel’de giderek daha fazla savunulan görüşleri yansıtıyor. Aslına bakılırsa, artık Avrupa’nın savunma koordinasyonuna yönelik cansız ve parçalı yaklaşımını nihayet kabul etmesinin zamanı geldi.

Diğerleri ise Trump 2.0’ın “Avrupa’ya o kadar düşmanca davranacağından… bloğun savunma harcamalarını artırmaktan başka seçeneği olmayacağından” korkuyor.

Baltık ülkeleri için savunma koordinasyonunu geliştirmek ve finansmanı organize etmek, topraklara aç olan Putin’in kendi sınırlarında yarattığı tehdidin üstesinden gelmek için hayati önem taşıyor.

Uyan, NATO?

Geçen sefer Trump NATO’yu sert bir şekilde eleştirmişti; bunun nedeni büyük ölçüde ABD’nin savunma harcamalarının büyük kısmını sağlamasıydı. Trump’ın 2016’daki görüşü, bunun Amerika Birleşik Devletleri pahasına daha az katkıda bulunmaktan mutlu olan diğer üyeler arasında bedavaya binmeyi teşvik ettiği yönündeydi.

Trump bu kez NATO müttefiklerinin hâlâ yeterince harcama yapmadıkları yönündeki eleştirisini yoğunlaştırdı. Bu da Trump’ı, Rusya’yı faturalarını ödemeyen NATO müttefiklerine “ne isterlerse yapmaya” “teşvik edeceğini” öne sürmeye itti.

Bu, ABD’nin bir saldırı durumunda başka bir üyeyi savunup savunmayacağı, hatta örgütten ayrılıp ayrılmayacağı sorusunu açık bırakıyor.

Trump’ın Ukrayna’ya ilişkin seçenekleri basit: Ya silahlandırın ya da yardımını reddedin. Birincisi savaş hatlarını dondurma ve Ukrayna’ya tamamlanmamış bir barışı dayatma tehlikesiyle karşı karşıyayken, ikincisi Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’e tatmin edici bir zafer vererek saldırgan Rusya’yı Avrupa Birliği ve NATO’nun eşiğine itiyor.

Bu özellikle Baltık ülkeleri için endişe vericidir: Ukrayna’nın aşırı güçlenmesiyle AB’nin ve NATO’nun doğu kanadı açığa çıkacak ve bu da Avrupa’nın kolektif güvenliğini istikrarsızlaştıracaktır.

Dış politika açısından bakıldığında hayal kırıklığı, Avrupalı ​​politika yapıcıların Trump’ın bundan sonra ne yapabileceğinden emin olamamalarından kaynaklanıyor. Gazeteci Janan Ganesh’in yakın zamanda belirttiği gibi, Amerika Birleşik Devletleri “zirvede çok daha fazla güce sahipti. Her ikisi de olmadan, olaylara katılmak aynı olamazdı.”

Bazı yerlerde arkadaşlar

Trump’ın zaferi bazı Avrupalılar, özellikle de ideolojik yönelimlerini paylaşan bir Beyaz Saray’a güvenen aşırı sağ partilerle bağlantılı olanlar tarafından sıcak bir şekilde karşılanacak. Benzer şekilde Trump, Macaristan ve İtalya’daki aşırı sağ hükümetleri aktif olarak destekleyebilir.

Birçok fırsat var. Macaristan Başbakanı Viktor Orban, bizzat Trump ve Cumhuriyetçilerle derin bir ilişki geliştirmek için yıllarını harcadı. İtalya Başbakanı Giorgia Meloni’nin, göçmenlik de dahil olmak üzere önemli konularda Avrupa Birliği içinde uyguladığı dengeleme hareketini sürdürmesi mümkün.

Birleşik Krallık ve Avrupa Komisyonu gibi diğer ülkeler ya pragmatist kartı oynamak zorunda kalacak ya da tecritci tarifelerden savunma taahhütlerinin zayıflamasına kadar her şeye sert bir darbe indirerek karşılık vermeye hazır olacak.

(yazar: Amelia Hadfield, Politika Başkanı, Surrey Üniversitesi)

(Açıklama Beyanı: Amelia Hadfield, Avrupa Komisyonu’ndan Erasmus+ finansmanı alan Britanya ve Avrupa Merkezi’nin kurucusudur)

Bu makale The Conversation’dan Creative Commons lisansı altında yeniden yayınlanmıştır. Orijinal makaleyi okuyun.

(Başlık dışında bu hikaye NDTV personeli tarafından düzenlenmemiştir ve ortak bir yayından yayınlanmıştır.)